Alvin i wiewiórki oraz niebezpieczna gra - rozdział 8

Zaoraszam do czytania kolejnego świetnego rozdziału miniksiążki , której autorem jest Pablo.Gratuluję Ci , Pablo , takiego wielkiego talentu.


ROZDZIAŁ VIII: POWRÓT DO NORMALNOŚCI?

Nazajutrz wiewiórki i wiewióretki siedzieli z Pablo przed szkołą, oczekując na dzwonek. To był najgorszy moment dla wielu uczniów. Dzwonek bowiem oznaczał koniec pogaduch, wygłupów i drobnych nieporozumień. Nasi przyjaciele też musieli dołączyć do tych, co muszą zmierzyć się z wymaganiami stawianymi przez szkołę. Kiedy tak szli drogą, dołączyli do nich Gilbert i Oliver. Zagadnęli do nich:
 - Nie było was wczoraj na aż czteru testach - zaczął Gilbert - ale będziecie mieli zdawania.
 - Mnie to tam akurat wisi - odparł niezrażony tym Alvin. On zawsze miał takie podejście. Uważał, że jakoś to będzie i nie ma co panikować. Pozostali jednak nie byli tak wyluzowani. Wczorajsze wydarzenia dały się im we znaki i szczerze: mieli tego wszystkiego dość. Poszli wszyscy pod salę muzyczną, gdzie ich nauczycielem był Georgio Clifford. Nie znosił szczerze tych uczniów i uważał, że wszyscy powinni być idealni w tym, czego ich uczy. Klasa muzyczna zaś jego nienawidziła za samolubne podejście do innych. Kiedy po dzwonku weszli do klasy, to nie obyło się bez wrzasków ze strony pana Georgio.
 - A gdzie wasza siódemka się podziewała wczoraj, ha?!
To pytanie było skierowane do wiewiórek i Pablo. Młody informatyk wkońcu wstał i odpowiedział:
 - Zachorowaliśmy na bóle gardła i nie mogliśmy wczoraj zdawać testu ze śpiewu. Wieczorem, po paru zabiegach nam przeszło.
Muzyk chwilę analizował to, co Pablo powiedział. Co za skandal! Jak można sobie tak żartować z nauczyciela! Pan Georgio walnął swoim zeszytem do nut o blat biurka tak głośno, aż niektórzy podskoczyli z krzeseł. Dosłownie.
 - Macie mnie za durnia, lenie śmierdzące?! - krzyknął nauczyciel - Nie chciało się wam przyjść, przyznajcie się! Tacy, jak wy to umią jedynie uciekać z testów, ot co!
 - Nieprawda! - odkrzykła Brittany i zaraz zakryła pyszczek ręką. Muzyk przeniósł na nią wzrok.
- Ha, bo wam uwierzę, małe huncwoty! A teraz, skoro już lepiej się czujecie, to każdy z was zaśpiewa "O sole mio"! Nie fałszować, bo wstawię od razu dwóję!
 - Nie może nam pan tego robić! - zaprotestowała Eleonora, posyłając nauczycielowi groźny wzrok. Ten tylko się zaśmiał.
 - Ha, ha, ha, ha! Naprawdę? - zakpił pan Georgio - Zaraz przekonamy się, co wy potraficie zrobić! Ty pierwsza!
Eleonora wzięła głęboki wdech i zaczęła śpiewać:
 - O sole mio...
 - Ha! - przerwał wiewióretce nauczyciel i wpisywał już ocenę w dzienniku - Mówiłem, że macie nie fałszować! Dwója! Następny w kolejce jest Teodor!
Teodor pełen złych przeczuć, zaczął:
 - O sole...
 - Dwa! - pan Georgio wpisał ocenę - Szymon!
 - O sole...
 - Dwa! Pablo!
 - O sole mi...
 - Dwa! Brittany!
 - O sole...
 - Dwa! Żaneta!
 - Po co mam... - zaczęła Żaneta, ale nauczyciel nawet nie chciał jej wysłuchać i krzyknął:
 - Dwa! I Alvin! Zaczynaj!
Alvina i tak to nie ruszało w żaden sposób i wydukał:
 - O posolone srio...
- DWA, DWA I JESZCZE RAZ DWA! - nauczyciel już był w szale nerwowym. Prawie na każdych zajęciach z klasą muzyczną dostawał takie ataki nerwowe. Wpisał oceny, zamknął dziennik i trzasnął nim o blat, jeszcze głośniej, niż zeszytem do nut. Cała klasa siedziała w osłupieniu i milczeniu. Bardzo się bali pana Georgio. Uważali, że jest gorszy od pana Hamptona, bo ten tylko się wywyższał nad klasą swoimi monotonnymi gadkami. Pan Georgio fuczał i dyszał ze złości już od trzech minut. Patrzył krytycznym wzrokiem po wszystkich obecnych w klasie. Kiedy się trochę opanował, zaczął mówić:
 - Powtarzam wam po raz kolejny: kto będzie sobie bimbał* ze wszystkiego na lekcjach muzyki, tego nie pozwolę dopuścić do następnej klasy. Parę osiołków już prosi się o to, nie przychodząc sobie na wczorajsze zajęcia, z powodu głupot w głowie. Zapamiętajcie sobie to do końca życia, nieroby jedne!
Klasa do końca lekcji siedziała, jak na szpilkach. Nikt nie szeptał, ani nie pisał pod stołem SMS-ów.
***

*bimbać - lekceważyć

***

Ogólnie, od wczorajszego dnia w szkole Studio 21 zmieniło się kilka rzeczy. Przede wszystkim dyrektor Jonathan Levy zwolnił pana Henry'ego Hamptona z funkcji szkolnego informatyka, ponieważ uznał, że się do tej roli nie nadaje. Pan Hampton opuścił szkołę z wielkim oburzeniem i niedowierzaniem. Uczniowie na wieść o tym, aż huczała w całej szkole, bo to była najpiękniejsza wiadomość na świecie. Na stanowisko szkolnego informatyka dyrektor powołał lubianego przez całą szkołę byłego pracownika firmy Fortknox - Carla Heinsena, którego dyrektor doceniał za doświadczenie. Młody, były stażysta przyjął ofertę z wypiekami na twarzy i od razu zabrał się do pracy. Nareszcie ucziowie będą porządnie nauczani. Druga rzecz była taka, że z okazji przyjęcia nowego nauczyciela, dyrektor skrócił dzisiaj lekcje wszystkim klasom. To są piękne wieści. Uczniowie po dwunastej skończyli lekcje i od razu opuścili budynek szkolny z wielką radością. Alvin skończył akurat gadać z Gilbertem i Julią, którzy razem szli do kawiarni na ciastko, a potem na lody. Umówili się, że będą się częściej spotykać. Wiewiórek dołączył do reszty towarzystwa, którzy byli pochyleni nad kartką, którą dostali od Czarnego Deszcza. Było na niej napisane:
"I jak, wypoczęci? To nie jest czas na odpoczynek. Musicie być w formie, bo jesteście profesjonalistami. Macie więc następne zadanie: znaleźć starą skrzynię, w której są monety z lat osiemdziesiątych. Pewnien kolekcjoner chętnie ode mnie weźmie za niemałą sumę, ale nieważne. Macie ją zdobyć. Akurat tak się składa, że zbliża się weekend i będziecie mieli trochę czasu. A gdzie macie szukać? Las National Woods. Aha, jeżeli nie będziecie wiedzieli, jak zdobyć, pewne trzy wiewióretki wam pomogą. Zaskoczeni? Powodzenia, Czarny Deszcz."
Cała siódemka analizowała to, co przeczytała. Stara skrzynia z monetami z ubiegłego wieku? Trzy wiewióretki? To znaczy, że gadających wiewiórek jest więcej?
Przyjaciół właśnie zasypywała fala pytań i ciekawości.
 - Trzy wiewióretki... - szepnął Alvin, ale zaraz napotkał groźne spojrzenie Brittany.
 - Hmm, z tymi monetami to wiąże się pewna legenda - powiedział Pablo. Reszta popatrzyła na niego z zainteresowaniem.
 - Jaka legenda? - zapytała Żaneta.
 - Legenda głosi, że pewien złodziej ukradł pewną ilość monet. Potem schował je do skrzynki po tak zwanych skarbach i żeby nikt tak łatwo ich nie odnalazł, to zakopał je w lesie National Wood, niedaleko Los Angeles.
 - Wow... - westchnęła reszta. Ta kartka aż rwała do działania, ale akcję trzeba było zaplanować w piątek po szkole.
 - No to w piątek zaczynamy - podsumował Szymon, a reszta pokiwała głowami. Wreszcie, wszyscy się pożegnali i udali się do domów, by pomóc w obowiązkach. Rozwiązanie zagadki z monetami i tajemniczymi wiewióretkami odłożyli na piątek. To będzie kolejna, niezła przygoda.
Wybaczcie, że krótki ten rozdział, ale powiedzmy, że to jest zapowiedź przygód z nowymi osóbkami, które obsadzę w mojej miniksiążce :-) A kto to będzie? Tym razem nie będę robił niespodzianki: Iga, Julia i Kasia Tasia witajcie na pokładzie! :-) A więc, do dziewiątego rozdziału! :-)