Dobra!

Ludu, ja się w końcu nad wami zlituję, bo jak widać prawowici autorzy, z całym szacunkiem, mają was w dupie. Cóż, z prywatnych źródeł wiem że Pablo to odszedł i jak widze nie ma zamiaru o tym nikogo informować łaskawie, a Julia... Raczej Karolina.. nie ważne, długa historia. Ale by the way, z nią też kontaktu nie ma. Ja już dawno odeszłam z tego bloga i jest to powszechnie znany fakt, ponieważ jak większość wie zajmuję się swoim i dbam o niego jak mogę, choć też jestem w 3 gimnazjum i nie jest to łatwe.
Ale na szczęście mam kochane czytelniczki i komentatorki i oczywiście chłopaków jeżeli takowi są i mnie rozumieją :* Więc, jeżeli chcecie poczytać coś, co jest regularne i na razie nie widze powodu żeby zawieszać bądź opuszczać, nie mam takiego zamiaru to zapraszam :
http://alvinlovebrittany.blogspot.com/
Lub, na
AATC.pl
Nie to że promuję swojego bloga, tylko wam proponuję :) A AATC to świetny blog, nie mam kontaktu z autorkami itd ani go nie prowadzę, ale są tam świetne historie :)
Niedługo również, wystartuje od nowa po dłuższym okresie zawieszenia
http://thechipmunks-blog.blogspot.com/
I tam też są niesamowite historie, niesamowitej dziewczyny ;)

Dobra, to tyle w ramach informacji dla Was i według mnie, mogę spokojnie ogłosić :

TEN BLOG UPADŁ!

Alvin i wiewiórki : Wielka wyprawa

Mam dla Was kilka informacji na temat czwartej części Alvina i wiewiórek.Jeżeli słyszeliście lub czytaliście o tym , że premiera w Polsce ma odbyć się dopiero w 2017 roku to nie wierzcie temu.Otóż mój tata przyniósł dzisiaj z pracy ulotkę z zapowiedziami filmów na ten i następny rok.Już na pierwszej stronie byli pokazani Alvin , Szymon i Teodor.W środku był krótki opis filmu oraz dokładna data polskiej premiery.Jednak o wiewióretkach nie było żadnej wzmianki.Teraz wystarczy tylko czekać do końca stycznia następnego roku.Pokaże Wam dwa zdjęcia oraz opis filmu z ulotki.Jeśli będę wiedziała jeszcze coś więcej to Was poinformuję.A oto zdjęcia i opis :

Konkurs :-D

Witajcie ! Właśnie wczoraj wróciłam z wakacji.Było super.A jak Wasze wakacje ? Chciałam jeszcze powiedzieć iż wpadłam na pewien pomysł na konkurs.Zadanie jest takie :
Zaprojektujcie strój dla wybranej wiewiórki.Może to być ktoś z głównej szóstki , Justin , Charlene lub inny bohater.Wybór należy do Was.Stroje będę oceniała w 3 kategoriach :
1.Wygląd
2.Pomysłowość
3.Styl
A co do nagród to będą one następujące :
Miejsce 3 - poprowadzenie Asku z dowolnie wybranym bohaterem
Miejsce 2 : możliwość stworzenia własnej postaci i dodanie jej do historii
Miejsce 1 - Poprowadzenie Zadanie / wyzwanie z dowolnie wybranym bohaterem oraz napisanie 3 części Wielkiej Przygody.

Będzie również nagroda specjalna dla każdego z wygranych.Ale co będzie tą nagrodą dowiecie się dopiero przy wynikach.Macie czas do końca tygodnia.Projekty wysyłajcie na mojego maila :
Alvittany11@gmail.com

Życzę powodzenia w projektowaniu.Jeśli czegoś nie rozumiecie lub chcecie żebym wytłumaczyła coś dokładniej śmiało piszcie w komentarzach.

Obraz nr 1

Cześć wszystkim :-) Jak Wam mijają wakacje?

Ciekawe, co ten obrazek ma wspólnego z wiewiórkami? Niedługo się tego dowiecie :-) (obrazek mojego autorstwa )

Alvin i wiewiórki oraz Niebezpieczna Gra - Rozdział 14

ROZDZIAŁ XIV: HALLOWEEN

Szkolny Halloween zaczął się pełną parą. Wszyscy uczniowie Studia 21 ubrani byli w różnokolorowe stwory i stworki. Cała impreza odbyła się w wielkiej sali gimnastycznej, z którego dyrektor Jonathan Levy był bardzo dumny. A właśnie - sam dyrektor był przebrany za Hrabiego Drakulę, który w błyszczącym, czarnym płaszczu wyglądał dość osobliwie. Całe towarzystwo zdawało się nim nie przejmować. Ważniejsza była impreza, prowadzona przez znanego DJ-a w Los Angeles. Kiwał rytmicznie głową i miksował kolejne kawałki. Alvin, Szymon i Teodor byli przebrani za wampiry, natomiast Brittany, Żaneta i Eleonora - za królewny. Próbowali wypatrywać jakiegoś znajomego, ale w takim tłumie to kogo tu rozpoznać?! Alvin wzruszył ramionami i pierwszy pociągnął Brittany do tańca.
- Zaczekaj - Brittany powstrzymała jego zapędy - Jak będzie spokojniejsza muzyka, to wtedy zatańczymy. Nie chcę obcasów złamać.
- Jak chcesz - odparł Alvin, wziął Brittany pod rękę i wyszli razem na korytarz. Reszta wiewiórek wzruszyła ramionami i poszła zatańczyć. Alvin zauważył stojącego na korytarzu Gilberta. Podeszli do niego i Brittany zapytała:
- Gdzie twój strój? Za siebie na pewno się nie przebrałeś.
Gilbert się zaśmiał.
- Skądże znowu! Właśnie czekam na Julię. Mam zamiar z nią zatańczyć.
Tym razem Alvin się zaśmiał.
- To jeszcze nie przyszła? Chłopie, kondolencje...
- Ale, na pewno musiała się umyć, przebrać i takie tam. Wiesz, jakie są kobiety - machnął ręką Gilbert.
Alvin chciał powiedzieć "wiem, bo się muszą guzdrzyć", ale zaraz przypomniał sobie ostatnią wpadkę. Powiedział, zamiast tego:
- Tak to już jest. Ale gdzie twój strój?
Gilbert założył na głowę łeb rogatego byka. Alvin z Brittany parsknęli niepohamowanym śmiechem. Gilbert wzruszył ramionami.
- I co w tym dziwnego? - i odszedł. Nagle w hallu szkoły stanęli przebrani Justin i Charlene. Justin założył strój agenta Jamesa Bonda, a Charlene - kiężniczki wyjętej żywcem z filmu historycznego. Przeszli obok wiewiórek i tylko prychnęli z pogardą. Dla podkreślenia - Charlene wzięła Justina pod rękę i pewnymi krokami skierowali się do sali gimastycznej, skąd pobrzmiewała dyskotekowa muzyka. Alvin pokręcił tylko głową, wziął Brittany za rękę i pobiegli razem na salę. Nie zauważyli stojącego w kącie Czarnego Deszcza, który czekał na odpowiedni moment, by podarować kopertę. *** Tymczasem na sali wszyscy bawili się na całego. No, prawie wszyscy - Szymon stał pod drabinkami i popijał sok z czerwonego granatu, zwany "Krwią Zombie", którego smak nie miał przecież nic wspólnego z krwią zombie. Chciał zatańczyć z Żanetą, ale jakoś nie miał odwagi jej o to poprosić. Żaneta w tym czasie podrygiwała przy miksach disco, ale przez długą suknię co chwilę się przewracała. Szymon na ten widok nie wytrzymał i złapał wiewióretkę przy następnym poślizgu. Przecież może się połamać.
- Może usiądziesz? - zapytał Szymon, wciąż ją trzymając - W tej sukni się przewracasz.
Żaneta wreszcie stanęła na nogi, uśmiechnęła się i odparła:
- Masz rację. Nie chcę potem chodzić z laskami.
Oboje usiedli na ławce, która na szczęście była wolna. Niestety Żanecie zaczęło się kręcić w głowie, więc czym prędzej Szymon zabrał wiewióretkę na zewnątrz. Jeszcze tu zemdleje i będzie panika. Usiedli przy statule szkolnej, a Szymon szybko dotknął czoła wiewióretki. Na szczęście nie zanosiło się na gorączkę.
- Dziękuję Szymon, ale nic mi nie jest - powiedziała okularnica.
- Na szczęście nic, ale mogło coś się stać - odparł Szymon z przekąsem - Po prostu nie chcę, by ci się coś stało.
Żaneta w odpowiedzi przytuliła go mocno. Szymon uśmiechnął się i odwzajemnił uścisk.
- Nie ma za co - odezwał się Szymon.
- Jest za co - odparła wciąż wtulona w niego okularnica - Gdyby nie twoje troski, to mogłabym dzisiaj wiele przegapić.
Szymon przypomniał sobie o prośbie o taniec, więc zebrał się w sobie i zapytał:
- Zatańczysz ze mną? Słyszę spokojniejsze nuty.
Żaneta popatrzyła na niego oczami pełnymi radości. Przytaknęła szybko i tak oboje zaczęli tańczyć. Żaneta wtuliła się do Szymona, on zaś ją objął i tak delikatnie poruszali się po placu szkolnym w rytmie spokojniejszych piosenek. *** To samo robili zaś Teodor i Eleonora. Byli w siebie wtuleni i nic nie wskazywało na to, by mieli się za chwilę rozstać. Tańczyli w milczeniu, bo chyba to był odpowiedni moment. DJ, co prawda nie był zadowolony, że nie może pobujać głową, ale pod groźnym okiem dyrektora nie protestował. Wkońcu za niedługo się to skończy i znów wszyscy powrócą do podrygiwania i kiwania głowami. Teodor i Eleonora, podobnie jak reszta wiewiórek, zrezygnowali z masek na głowach, bo przez nie ciężko się oddycha. Tak, bez masek, to przynajmniej idzie zaczerpnąć powietrza i można poznać swoich członków. Teodor nawet rozważał możliwość, aby być chłopakiem Eleonory. W tej sytuacji podjął decyzję. Chce z nią chodzić, tylko czy jest na to gotowa. "Przynajmniej spróbuję" - pomyślał. Zaczerpnął powietrza, potem lekko wypuścił i jednym tchem zapytał:
- Eleonoro, czy nie zechciałabyś być moją dziewczyną? Podobasz mi się i chcę z tobą chodzić.
Eleonora podniosła na niego wzrok. To pytanie kompletnie ją zaskoczyło. O ile znała Teodora dobrze, o tyle wiedziała, że nigdy nie padłaby taka propozycja. No cóż, może faktycznie to prawda? Z drugiej strony Eleonora również myślała o chłopaku na dobre i na złe. Uśmiechnęła się szeroko, po czym pocałowała go w usta i powiedziała radośnie:
- No to jesteśmy już parą, mój kochany Teosiu.
Uśmiech, jaki malował się na Teodorze był słodszy, niż mina każdego słodkiego psiaka w mieście. Wziął Eleonorę na ręce i wybiegł z nią na powietrze, by się powygłupiać. Wiewióretka zaś była radosna, jak nigdy. Wreszcie ma chłopaka! I to tym chłopakiem jest jej best friend - Teodor. Zaraz zapomniała o imprezie, o siostrach i chłopakach i zaczęła się razem z Teodorem śmiać i wygłupiać. To był chyba magiczny wieczór, chociaż Halloween to święto straszenia. *** Alvin również nie próżnował. Tańczył z Brittany, ile się dało. Potem, kiedy wróciła poprzednia muzyka, wiewióretka zarządziła przerwę. Nie wiedziała, że Alvin ma tyle energii do tańca. Ten wkońcu usiadł obok niej, objął ją ramieniem i zapytał:
- Jak tam moja królewna się bawi?
Brittany uśmiechnęła się i powiedziała:
- Dobrze, mój wampirze. Ale bez zbędnych poufałości.
- Spoko - Alvin machnął ręką. Zaraz po tym przyjrzał się jej uważnie. Dzisiaj w tej długiej, różowej sukni wyglądała, jak prawdziwa księżniczka. Zagwizdał.
- Co tak gwiżdżesz? - zapytała roześmiana wiewióretka.
- Uważam, że w tej sukni wyglądasz bosko - odparł Alvin. Brittany pocałowała go w policzek.
- Dziękuję - odparła.
Alvin pomyślał o tym, że fajnie byłoby mieć taką dziewczynę, jak Brittany. Za słuszne by powrzeszczała, ale jak coś, to można na nią liczyć. Zapytał więc, bez owijania w bawełnę:
- Chciałabyś mieć chłopaka?
Brittany spoważniała. Nie przyszło jej do głowy, by Alvin mógł zadać kiedykolwiek takie pytanie. Z drugiej strony, sama marzyła o takim chłopaku, jak Alvin. Ale by zagrali na nosie Justinowi i Charlene. Prychaliby przez miesiąc. Wreszcie wiewióretka uśmiechnęła się i pocałowała Alvina w usta. Ten sesztywniał, jak po dotkięciu przez prąd.
- Czyli... - zaczął, ale Brittany tylko położyła palec na jego ustach i powiedziała:
- Tak, jesteśmy już parą.
I tak siedzieli opierając sobie głowy o siebie i trzymając się za łapki. Patrzyli na tanczących, potem wstali i również do nich dołączyli. Brittany była tak szczęśliwa, że chyba najwyżej poskakiwała ze wszystkich podrygiwujących. Wreszcie Alvin to jej chłopak! Co za szczęście! *** Kiedy para naukowców skończyła tańczyć, Szymon uświadomił sobie dwie rzeczy. Raz, że dzisiejsze święto nie jest ani trochę straszne, a dwa - zakochał się w Żanecie, ale nie umiał jej tego powiedzieć. Pomyślał również, że skoro chce być jej chłopakiem, to musi się pośpieszyć, zanim Żaneta wybierze kogoś innego. Przeszli się wzdłuż szkolnego podwórka, która była przystrojona świecącymi dyniami. Zebrał się w sobie, odgonił negatywne myśli i zaczął:
- Żaneto, posłuchaj mnie - okularnica popatrzyła na niego i dalej kontynuował - Już nie potrafię tego dłużej ukrywać. Podobasz mi się i bardzo mi na tobie zależy. Chciałbym być twoim chłopakiem, ale skoro uznasz, że to jeszcze za wcześnie, to możemy poczekać...
Żaneta patrzyła na niego oczami, które się wypełniały łzami szczęścia. Szymon jej chłopakiem? Bez chwili namysłu przyciągnęła go do siebie i pocałowała mocno w usta. Szymon w tym momencie stracił resztki wszelkiej gracji - teraz się czuł, jakby bujał w obłokach. Przytulili się do siebie i nie mówili nic więcej, co znaczyło, że już są parą. *** Impreza Halloweenowa nie przykuwała takiej uwagi naszych bohaterów, jak normalne imprezy. Traktowali to jako zwykłe party. Nawet nie zauważyli, że Pablo nie zjawił się na imprezie. Może nie lubiał? Nikt się nad tym nie zastanawiał, a raczej wiewióretki zastanawiały się nad tym, jaką radość sprawili ich dotychczas najlepsi przyjaciele - postanowili wyznać im uczucia! Jakie to romantyczne! Szkoda tylko, że nadszedł koniec tej romantyczności - Czarny Deszcz uznał, że to już czas i zmierzał już w stronę wiewiórek. Kiedy wiewiórki go ujrzały, cały romantyczny nastrój jakby zniknął. Znowu zaczynają się problemy. Podszedł do Teodora, który był akurat najbliżej, podał mu kopertę, a odchodząc, powiedział im tylko tyle:
- To zadanie, od którego zależy, czy dam wam spokój.
Cała szóstka wyszła przed szkołę, nie przejmując się tym, że dyrektor wyszedł na scenę i zaczął coś mówić do mikrofonu. Stanęli w kole, a Teodor sprawnie otworzył kopertę i wyjął kartkę. Tym razem było na niej napisane: "Koniec tej dziecinady. Czas ucieka, a do świąt jeszcze czas, więc nie myśleć teraz o prezentach! Oto wasze, BYĆ MOŻE, ostatnie zadanie. Zadanie brzmi: Znajdźcie posążek Złotego Tygrysa w Dolinie Mnichów na Himalajach. Zdrowia i szczęśliwego wykonania zadania - Czarny Deszcz." Wiewiórki stanęły osłupiane. Himalaje? Gorzej już być nie może. Nic nie mówiąc, Alvin objął Brittany, Szymon Żanetę, a Teodor Eleonorę i ze spuszczonymi głowami opuścili teren szkoły. Już nie mieli ochoty na żadne imprezy, wycieczki, wyjścia i temu podobne. Krótko mówiąc - Czarny Deszcz przegiął pałę i to porządnie. Całkowicie stracili humor po tej wiadomości i szczerze mieli tego serdecznie dość. Czy uda im się wykonać to zadanie i powrócić do domu cało? Oto pytanie na dziś: czy wiewiórki spełnią polecenie człowieka w płaszczu i czy wyjdą z tego cało? Przekonacie się o tym później. Ten rozdział dedykowany wszystkim fanom Alvittany, Simonette i Theonore :-)

Alvin i wiewiórki oraz Niebezpieczna Gra - Rozdział 13

ROZDZIAŁ XIII: GOŚCIE CZ.2

Szymonowi i chłopakom udało się wkońcu ugotować zupę pomidorową. Zawołali Alvina i Teodora, którzy zawzięcie grali na konsoli w Harry'ego Pottera i wszyscy wspólnie zaczęli jeść. Kuba się odezwał:
- Pyszności. Lepsza, niż u nas.
- Taka naturalna, nie z puszki - dodał Emil.
- Cieszę się, że wam smakuje - uśmiechnął się Szymon. Dochodziła już godzina dwudziesta, czyli powinni spodziewać się już Dave'a w domu. I właśnie usłyszeli dzwonek do drzwi. Teodor poszedł otworzyć i po chwili wszedł z Davem do kuchni. Dave przywitał się z chłopakami.
- O, zrobiliście pomidorówkę - ucieszył się kompozytor. Nalał sobie do talerza, usiadł przy stole i zaczął jeść. Bardzo mu smakowała.
- Przepyszne - zachwalał.
- Nie ma za co, Dave - uśmiechnął się skromnie Szymon.
- Jak tam na spotkaniu? - zapytał Teodor.
- Niedobrze. Dyrektor studia nie może pozyskać żadnej innej wytwórni do współpracy. A to oznacza niehybny upadek wytwórni, a szkoda - Dave zrobił efektywną pauzę - A jak tam w szkole? Podoba się wam? - zwrócił się do Emila i Kuby.
- Podoba się nam - odpowiedział Kuba, nalewając sobie kolejną porcję zupy - A tak formalnie, to szkoła, jak szkoła.
- No tak - przyznał Dave.
- Dave, my na chwilę wyjdziemy przed dom - powiedział Alvin, zabierając ze sobą Emila. Szymon i Teodor poszli do swojego pokoju.
- Idźcie - odparł Dave i również dolał sobie zupy. Alvin z Emilem stali przed domem i zapatrzyli się w wieczór nad Los Angeles. A konkretnie patrzyli na oświetloną ulicę i domy naprzeciwko. Alvin zapytał:
- Pochodzisz z Warszawy?
Emil przytaknął głową.
- Warszawa jest pięknym miastem - zaczął - Może nie jest jakąś wybitnością, jak Paryż, czy Nowy Jork. Jest jedyny w swoim rodzaju. Tam się urodziłem i spędzam najpiękniejsze chwile życia.
- To super - przyznał Alvin - Myślisz, że też będziemy mogli do was wpaść?
- Jasne, że tak - ożywił się kolega - A jak myślisz, po co są rewizyty?
- Faktycznie - zaśmiał się Alvin. Emil również.
- Mam w Warszawie dziewczynę, która szaleje za wami i chciałaby was poznać - powiedział Emil - Ale na razie nic jej nie powiem - to będzie niespodzianka.
- Serio? Ona nawet nie wie, że u nas jesteś?
Emil znowu przytaknął głową.
- Wszystko w swoim czasie.
- Do naszej szkoły chodzi kolega, który też jest z Polski - powiedział po minucie Alvin.
- To macie kolejnego nauczyciela do języków - uśmiechnął się chłopak - To fajnie.
Znowu milczeli. Po chwili weszli do domu - było trochę chłodno, jak na październik. Później pograli sobie wszyscy w Monopoly, a po grze położyli się do łóżek, bo jak wiadomo, test z fizyki. *** Następnego dnia zagraniczni uczniowie mieli umówione spotkanie z paroma nauczycielami, by mogli pozwiedzać Los Angeles. A to oznaczało, że niektórych lekcji nie będzie. Szkoda, że wśród tych przedmiotów nie znalazła się fizyka - uczniowie szczerze ją nienawidzili. Tylko Pablo, Szymon, Żaneta i Wiktoria uwielbiają ten przedmiot. A właśnie - Alvin, Szymon i Teodor dogonili zamyślonego Pabla przy wejściu do szkoły. Alvin klepnął go w ramię.
- Siemka, panie wszechwiedzący! Jak tam randka?
Pablo wytrzeszczył na niego oczy.
- Jaka randka? My się tylko przyjaźnimy.
- Żartuję przecież! - zbagatelizował Alvin. Napotkał groźny wzrok Szymona i nic już nie powiedział.
- Umiesz coś na fizę? - zapytał Teodor.
- Umiem i nie będę się tym chwalił - Pablo wzruszył ramionami - spisać wam nie dam, to wiecie.
- No, bo jeszcze fizyk zobaczy i będzie źle - przyznał Alvin - Szkoda, że nie da się z tym nic zrobić.
- Musiał by nosić całkiem czarne okulary - dodał Szymon. Pablo przytaknął głową i znowu przybrał minę zamyślenia.
- Pablo, stało się coś? - zapytał Szymon - Wydajesz się nieobecny.
- Sorki, ale dzisiaj wypuszczają tego satelitę w kosmos, kojarzycie?
- To jednak będzie na orbicie? - zdziwił się Teodor - Myślałem, że te plany...
- Nici z tych planów - przerwał Pablo - Pewien japoński dyrektor kupił tego satelitę wczoraj za dwa miliardy dolarów i od razu kazał wypuścić w kosmos. Obiecał, że przyśle Ameryce wyniki, jak tylko coś odkryją.
- Ciekawe... - pokiwał głową Szymon z uznaniem.
- Właśnie - przyznał Pablo - Dzisiaj będzie transmisja na żywo. Zaproszę Wiktorię, na pewno się ucieszy. Wy też możecie do mnie wpaść, jeśli chcecie.
- Wybacz, ale mamy gości - Alvin rozłożył ręce i zaraz skojarzył fakty - Ta mądra lady nazywa się Wiktoria?
Pablo przytaknął.
- Dobra, jedziemy na fizę! - zatarł ręce Alvin i dorzucił: - No co, miejmy to już za sobą.
I poszli. Jak im poszło, dowiemy się później. *** Po fizyce Pablo spotkał Wiktorię pod drzewem. Tym drzewem, na którym zawsze siedział, rzecz jasna. Podszedł do niej i przywitał ją... całusem w policzek. Zaraz się zrobił czerwony.
- Hahah, nie masz się czego wstydzić - uspokajała go dziewczyna - Ludzie się tak witają. To nic złego przecież.
- Racja, ale wiesz, trochę nieśmiały jestem... - Pablo próbował się tłumaczyć, ale Wiktoria położyła palec na jego ustach. Momentalnie zamilkł.
- Wiem - uśmiechnęła się - A teraz zapomnij o nieśmiałości i opowiedz mi, co dzisiaj robisz.
Informatyk również się uśmiechnął i odpowiedział:
- Właściwie chciałem cię zaprosić na transmisję tego satelity na Marsa o osiemnastej, jeśli masz czas.
Uśmiech, który malował się na ustach Wiktorii, możnałoby zaliczyć do ósmego cuda świata.
- Oczywiście, że przyjdę! - odparła uradowana, jakby czekała na to zaproszenie od dawna - Bardzo chciałabym zobaczyć tę transmisję, bo akurat moja mama okupuje telewizor.
- To... o osiemnastej u mnie? - upewnił się Pablo.
- Tak - Wiktoria uściskała chłopaka i odeszła w stronę sali historycznej. Pablo cały czas stał, jakby był w transie. Dopiero dźwięk dzwonka go obudził i pobiegł do reszty klasy do sali matematycznej. *** Po lekcjach Alvin złapał Brittany, siedzącą samotnie na trawie przy szkole.
- Nadal jesteś na mnie zła? - zapytał bez wstępów.
Wiewióretka uniosła na niego wzrok.
- Nie, przeszło mi już - odparła.
- Czekasz na siostry i te Włoszki?
- Tak. Potrzebujesz czegoś? - zapytała nieswoim głosem Brittany. Alvin już żałował, że zadał to pytanie.
- Właściwie, to niczego... to, do jutra - odszedł Alvin ze smutną miną. Niby mu wybaczyła, ale jakoś go ignoruje. Brittany chwilę odprowadzała go wzrokiem, ale zaraz odzyskała radość, gdy zobaczyła swoje siostry i Włoszki. Wyglądało na to, że wycieczka po Los Angeles zakończyła się wcześniej i możnało się rozejść do odpowiednich opiekunów. Żaneta zauważyła Alvina, idącego ze spuszczoną głową w stronę braci i dwóch Polaków.
- Co mu zrobiłaś? - zapytała.
- Nic - Brittany wzruszyła ramionami - Po prostu nie mam ochoty z nim gadać.
- Aha - odparła Żaneta i już nie dociekała. Cała piątka dziewczyn kierowała się do swojego domu. Kiedy Alvin podszedł do reszty chłopaków, powiedział tylko tyle:
- O nic nie pytajcie. Samo minie.
Poszli do swojego domu w całkowitym milczeniu. *** Pablo szedł samotnie drogą. Czuł się dziwnie, kiedy nie mógł pogadać z Alvinem czy z wiewióretkami. Ta wymiana spowodowała kilka rozwojów wydarzeń. Po pierwsze, poznał nową koleżankę (co się akurat cieszył). Po drugie, wiewiórki i wiewióretki przestały się do siebie odzywać. Ciekawe, czy to długo będzie trwać. Na razie niewiadomo. Dopiero z zamyślenia wywarła go Iga, która szła akurat naprzeciwko niego.
- Cześć Pablo! - zawołała, a on ocknął się po sekundzie.
- Cześć... Iga - odpowiedział i zaraz się uśmiechnął - Co ty tutaj robisz?
- Właśnie wybierałam się do centrum, a tą ulicą jest bliżej.
- Rzeczywiście... - odparł matematyk już bez takiej radości, niż zwykle. Iga przyjrzała się mu badawczo.
- Słyszałam, że przyjmujecie gości z zagranicy. Czy Alvin cię upokorzył przed nimi? Bo jak tak, to albo ja, albo Brittany spuścimy mu takie lanie, że...
- Nie trzeba - przerwał szybko Pablo - Chodzi o to, że oni się już nie odzywają do siebie i ja z nimi nie gadam, odkąd przyjechali ci uczniowie...
- Aaaa - pokiwała głową wiewióretka - Więc to tak wygląda...
- Ale za to przed ich przyjazdem poznałem fajną koleżankę. Tak samo inteligentna, jak ja, nie chwaląc się.
- Daj spokój - machnęłą ręką Iga - Wiem, że się nie chwalisz, ale to super, że masz nową koleżankę. Wybacz, ale muszę lecieć. Na razie.
- Cześć - odpowiedział Pablo i z tą samą miną, co przed chwilą skierował się do swojego domu. *** Wiktoria przyszła do Pabla o osiemnastej, zgodnie z umową. Pablo ucieszył się na jej widok. Przywitali się całusami w policzki.
- Chodź, zaraz się zaczyna.
Wiktoria uśmiechnięta bez słowa weszła do domu. Panował w nim mały bałagan, ale dziewczynie to wcale nie przeszkadzało. Cały dom, to typ bungalowu, czyli domku parterowego, w którym mieszkał Pablo. Na ścianach, co kilka centymetrów wisiały plakaty z jednostkami, układem okresowym pierwiastków, czy tablicom matematycznym. Bardzo się jej podobało - wszędzie królowały tu schematy, obliczenia i części komputerowe. Zauważyła w salonie drzewko zrobione z drewna i przyczepione do niego kościami pamięci RAM.
- To moja ozdoba. Sam ją wykonałem - odparł Pablo, wchodząc do salonu z sokami pomarańczowymi.
- Bardzo ładna - przyznała Wiktoria - Ja też zrobie sobie taką ozdobę. Przynajmniej nie trzeba podlewać.
- Ale chronić przed słońcem, to już trzeba - odparł Pablo i włączył kompuer. Szybko zalogował się na serwer, na co Wiktoria patrzyła zafascynowana. Potem kliknął na pewien odnośnik i wyświetlił się obraz z kamery, rejestrującej całe zaplecze astronomiczne. Puścił film.
- No, możemy oglądać - oznajmił informatyk z dumą.
- Sam tu mieszkasz? - zapytała Wiktoria.
- Tak. Niedaleko mnie mieszka mój wujek, który od czasu do czasu sprawdza, czy wszystko gra. Sam płacę podatki i takie tam.
Wiktoria wytrzeszczyła na niego oczy.
- Skąd bierzesz kasę? Jak nie chcesz mówić, to nie musisz...
- Wolałbym nie mówić - odparł Pablo ze smutną miną. Wiktoria położyła dłoń na jego ramieniu.
- Zamknijmy ten temat. To jest nieistotne. Obejrzyjmy sobie tę transmiję.
Pablo przytaknął głową. Usadowili się wygodnie na kanapie i oglądali. Pablo podczas transmisji zauważył, że Wiktoria oparła się głową o jego ramię. Chciał ją objąć, ale uznał, że to jeszcze nie czas na to. Lekko oparł głowę o jej głowę i oglądał. Wiktoria nie dawała tego po sobie poznać, że go poczuła, ale uśmiechała się. Transmisja pokazywała start satelity, która już wznosiła się poza atmosferę. Dopiero Pablo przełączył na satelitę i wtedy już mogli zobaczyć dryfującego satelitę w stronę Marsa. Trochę to zajmie, zanim tam dotrze. Oto malował się piękny obraz: dwoje naukowców siedziało sobie na kanapie i oglądało sobie na żywo obraz z satelity, co nie każdy doświadczony ekspert komputerowy może sobie na to pozwolić. Pablo wiedział, co robić i jak. Skończyli oglądać tak po godzinie, ponieważ stwierdzili, że już niczego nie zobaczą. Wyniki najwcześniej przyjdą za miesiąc.
- Trzeba czekać - podsumował Pablo, wyłączając komputer. Potem usiadł na kanapie i podparł się rękami.
- O czym myślisz? - zapytała Wiktoria.
- Właśnie przelatują mi przed oczami schematy układów scalonych, indukcji magnetycznych, kodów do serwerów i tego typu rzeczy - odparł Pablo - Wybacz, chyba cię zanudzam...
- No coś ty! - zaprzeczyła Wiktoria - Dlaczego miałbyś mnie zanudzać, skoro się tym wszystkim interesuję?
Pablo popatrzył na nią.
- Bo wiesz, zawsze zaczynam rozmowę od schematów, wzorów i rozwiązań konstrukcyjnych oraz wyjaśniam szczegółowo, dlaczego smartfon jest lepszy od zwykłego telefonu komórkowego*... i tym sposobem odpycham od siebie ludzi, bo nikt nie chce tego słuchać.
Wiktoria posłała mu pobłażliwy wzrok i powiedziała:
- Mnie możesz o każdym rozwiązaniu opowiedzieć, nie odsunę się od ciebie... ja też chętnie ci opowiem, co nowego w świecie technologii.
Pablo zarumienił się. Czyżby się zakochał?
- Miło z twojej strony... - i nic więcej nie powiedział, bo znowu poczuł pustkę w głowie. O czym tu powiedzieć. Może o technologii? Fakt, może chce słuchać, ale na dzisiaj chyba wystarczy... Trzeba coś wymyślić. Niestety, nie wymyślił niczego, więc spuścił głowę. Dziewczyna westchnęła, podniosła jego głowę i zaczęła mówić:
- Widzę, że się wahasz, czy pomówić o tranzystorach, czy lepiej nic nie mówić. Tak, jak powiedziałam, możesz ze mną mówić o technice dowolnie długo, ja też nie znam innego tematu, lecz nie zamykaj się w sobie. Wiem, że może przeżyłeś wiele nieprzyjemnych sytuacji, ale nie wiń siebie za to. Każdy popełnia jakieś błędy. Najważniejsze, to mieć obok zaufanych przyjaciół. Myśle, że choć cię tylko trochę znam, to jestem dla ciebie tą przyjaciółką.
Pablo cały czas na nią patrzył. Cieszył się, że ją poznał. Wiedział, że z jakiegoś powodu Wiktoria wie o nim więcej, niż on sam, ale mu to w żadnym wypadku nie przeszkadzało. Spojrzał na zegarek. Dochodziła dwudziesta. Westchnął i odparł:
- Masz rację. Najważniejsze, to mieć przyjaciół. I ty do nich należysz.
Dziewczyna uśmiechnęła się skromnie i również spojrzała na zegar. Wstała i już miała się żegnać z Pablo, kiedy ten zapytał:
- Odprowadzić cię?
- Możesz - odparła Wiktoria i po chwili oboje wędrowali wzdłuż ulicą, która była trochę mokra, zapewne od lekkiego deszczu. ***
*Autor ma rację. Telefon i smartfon łączy np. funkcja wykonywania połączeń, czy pisanie SMS-ów, ale różnią się technicznie i np. smartfon posiada system operacyjny podczas, gdy zwykły telefon posiada proste oprogramowanie.
*** Chłopaki dotarli do domu. Alvin bez słowa skierował się do pokoju. Szymon, Teodor, Kuba i Emil popatrzyli po sobie i westchnęli. Emil zapytał:
- Co się mu stało?
- Pewnie Brittany znów mu nie wybaczyła - odparł Szymon ze smutną miną.
- Może z nim pogadam? - zaoferował się Kuba, ale okularnik pokręcił głową.
- Skoro ma smutną minę, to lepiej dać mu spokój. Przejdzie mu.
Przywitali się z Davem i od razu zaszyli się w piwnicy, gdyż Szymon obiecał Polakom, że pokaże im swoje eksperymenty. Chłopaki byli pod wrażeniem zawartości piwnicy. Wszędzie było pełno sprzętów laboratoryjnych, narzędzi, odczynników i tablic. A w rogu piwnicy widniał stos jakichś części, znane tylko maniakom i majsterkowiczom. A właściwie, to Szymon chciał pokazać im trochę chemii w wersji domowej. Na podłużnym stole ustawił kilka probówek i nalewał trochę płynów. Potem dolewał do nich kilka swoich roztworów i mieszał. Kiedy skończył, to podgrzewał wszystkie probówki. Z każdej z nich nagle zaczął wydobywać się dym w... kolorach tęczy! Chłopaki i Teodor patrzyli na to zafascynowani.
- WOW - powiedzieli jednocześnie - Ale bajer. Skąd umiesz takie rzeczy?
Szymon się uśmiechnął.
- Nauka w służbie wiewiórki.
Po tym wszyscy zaczęli się śmiać. To był jeden z przyjemniejszych wieczorów tego tygodnia. *** Tymczasem u wiewióretek Amadea z Sabiną rozmawiały z Żanetą o modzie, chłopakach i innych kobiecych sprawach. Brittany siedziała na balkonie i patrzyła w przestrzeń. Z rozmyśleń wyrwała ją Eleonora.
- Co robisz?
Wiewióretka popatrzyła na nią i odparła:
- A nic takiego... myślę.
- Widzę przecież - powiedziała z przekąsem Eleonora.
- Uważasz, że Alvin zasłużył sobie na to, abym mu wybaczyła? - zaczęła Brittany bez wstępów.
- No wiesz przecież, że najpierw on mówi, a potem myśli! - krzyknęła prawie Eleonora - Daj spokój. Widziałam przecież, jaki smutny szedł do domu.
- Wiem - westchnęła Brittany, po czym się ożywiła - Porozmawiam z nim.
- Doskonały pomysł - Eleonora pokiwała głową i odeszła do reszty dziewczyn. Brittany wyjęła telefon i napisała do Alvina: "Wyjdziesz? Musimy pogadać." Po czym czekała na odpowiedź jakieś pięć minut. Kiedy miała już zrezygnować, otrzymała wiadomość zwrotną: "Przyjdź. Czekam na zewnątrz." Brittany bez słowa wyszła z domu i pobiegła do Alvina, siedzącego przed swoim domem na schodach. Od razu uściskała go mocno, na co Alvin się zaskoczył. Potem również ją objął. Brittany powiedziała:
- Wybacz, ale wkurzyłeś mnie z tą dziewczyną. To sprawa Pabla.
- Przepraszam, wiesz, że ja... - zaczął Alvin, ale Brittany przerwała.
- Najpierw mówisz, potem myślisz, tak wiem, wiem.
- To co, wybaczysz mi? - zapytał Alvin, ale zaraz nastąpiło coś, czego się w ogóle nie spodziewał. Brittany dosłownie pocałowała mocno Alvina w usta. Wiewiór uśmiechnął się i jeszcze przez dłuższy czas ją przytulał. Wyglądało na to, że gniew Brittany został zażegnany, a Alvin obiecał sobie samokontrolę na przyszłość. Całą scenę obserwował Justin, nie wiadomo nawet skąd się biorąc. Prychnął i odszedł w kierunku centrum. I dobrze, bo nie będzie tym wiewiórkom psuł takiej chwili. *** To już był ten ostatni dzień, kiedy trzeba było zawieźć zagranicznych gości na lotnisko. Dave zawiózł Polaków na lotnisko samochodem, przybierając przy okazji Sabinę i Amadeę. Obiecali sobie z wiewiórkami, że będą ze sobą pisać. Niestety, był to piątek i wiewiórki musiały iść do szkoły. Przeżyły wszystkie lekcje, zwłaszcza, że dwie ostatnie lekcje im odpadły. Z testu z fizyki mieli całkiem niezłe wyniki (najlepsze Szymon i Żaneta). Po szkole każdy rozszedł się do domów i tak oto zaczęły się przygotowania do imprezy halloweenowej, która miała się odbyć w szkole. Wiewiórki nie zdawały sobie jednak sprawy, że zbliżał się również moment, w którym Czarny Deszcz da im zadanie, które... no cóż, zobaczymy później, co z niego wyniknie. Podobało się?

Alvin i wiewiórki oraz Niebezpieczna Gra - Rozdział 12

Miłego czytania :-)

ROZDZIAŁ XII: GOŚCIE CZ.1 Po wczorajszej wizycie u Igi, Julii i Kasi, chłopaki poczuli się nieco lepiej. Postanowili, że cokolwiek by się działo, postarają się nie zwracać na nic uwagi. I tak też zrobili. Następnego dnia w szkole zaczęła się lekcja wychowawcza z panią Julią Ortegą, więc wiewiórki mogły liczyć na chwilę luzu. Zanim uczniowie zaczęli swoje rozmowy, nauczycielka uniosła dłonie, by się nie odzywali, a skupili się na niej. Kiedy rozmowy ucichły, pani Ortega zaczęła mówić:
- Posłuchajcie, jest pewna sprawa. Za dwa tygodnie mamy Halloween, ale przez nasze roztargnienie zapomniałam wam powiedzieć, że nasza szkoła będzie gościła zagranicznych uczniów w ramach wymiany.
Uczniowie słuchali zainteresowani. Nareszcie się coś dzieje!
- A więc - kontynuowała nauczycielka - będą to uczniowie z Niemiec, Włoch i Polski. Czy ktoś z was zechciałby przyjąć do siebie jakiegoś gościa?
Zapadło chwilowe milczenie, po czym uniosły się tylko dłonie wiewiórek. Pani Ortega uśmiechnęła się, jakby się tego właśnie spodziewała.
- No dobrze, a z jakiego kraju chcecie?
- Ja z braćmi przyjmiemy jakiegoś Polaka, albo Polkę - odparł uradowany Alvin - Polska to fajny kraj.
- A my z siostrami przyjmiemy kogoś z Włoch - dodała Brittany, a siostry przytakiwały energicznie głowami.
- Doskonale! - zawołała pani wychowawczyni - zaraz was wpisuję na listę.
Do końca lekcji trwały ożywione dyskusje na temat zagranicznych gości. *** Po wyjściu z klasy wiewiórki cały czas rozmawiały o tym, kogo i co będą robić z zagranicznymi rówieśnikami. Jedynie Pablo przysłuchiwał się wymianom zdań, ale nic nie mówił.
- Polacy są super! - zachwalał Alvin - zwłaszcza młodzi, bo działają aktywnie i są na ogół uśmiechnięci.
- Nie zawsze, ale to po części prawda - przyznał Szymon.
- Ale - Brittany machnęła łapką - My za to będziemy mieli prawdziwych Włochów! I będziemy nawet mówiły po włosku!
- A my co? - zapytał zdziwiony Alvin - My też się nauczymy nowego języka!
- A właśnie. Pablo, a ty czemu nikogo nie chcesz przyjąć? - zapytała Żaneta. Wszyscy skupili na nim wzrok. Matematyk westchnął i odpowiedział:
- Nie mam warunków do przyjęcia, a poza tym jestem zajęty całymi dniami.
- Aha - przytaknęły wiewióretki.
- Zaraz! - Alvina nagle olśniło - Przecież nie powiedziałeś nam, skąd pochodzisz!
- Właśnie, skąd przybyłeś do naszej szkoły? - podchwyciła Brittany.
Pablo chwilę patrzył na wiewiórki, po czym odparł:
- Z Polski.
Alvin, Szymon i Teodor otwarli pyszczki z niedowierzania. Wiewióretki natomiast były pod wrażeniem.
- I nic nam nie powiedziałeś?! - rzucił Alvin z pretensją.
- Nie zapytaliście o to - Pablo wzruszył ramionami.
- Nieważne - ucięła Brittany - Cieszymy się, że znasz płynnie angielski. Nauczysz nas później polskiego?
- Jasne - odparł Pablo, po czym odszedł w stronę sali informatycznej. Wiewiórki odprowadzały go wzrokiem, po czym wróciły do rozmowy. Pablo podszedł akurat do gablotki informacyjnej, która była wywieszona obok drzwi do pracowni komputerowej. W gablotce wisiała kartka o zgłoszeniu do najbliższej olimpiady przedmiotowej z matematyki. Możnało się jeszcze zapisać. Pablo pomyślał, że to i tak w ramach ćwiczeń, więc bez chwili namysłu, wpisał się na listę uczestników. Potem cofnął się i jeszcze raz przyjrzał się kartce - wszystko było, jak należy. Zadowolony, wszedł do sali komputerowej. Matematyka to jego specjalność. Nie zauważył natomiast, że naszego informatyka obserwowała pewna blondwłosa, z warkoczem dziewczyna, ubrana w krótkie dżinsowe spodenki i z białą koszulką, na której na środku miała ułożone z czerwonego, błyszczącego materiału serce. Podeszła do gabloty i przeczytała imię z ostatniej pozycji listy. "Pablo. A więc tak się nazywa" - pomyślała nieznajoma i odeszła w stronę swojej sali. Do sali informatycznej wiewiórki dołączyły po dzwonku, ale wiedziały, że nowy nauczyciel, Carl Heinsen, nie zrobi im za to burzy, bo bardzo je lubił. Po sprawdzeniu oboecności zrobili kilka ćwiczeń w Excelu, a potem Carl pozwolił uczniom do końca lekcji buszować po internecie. *** Na długiej przerwie Pablo podszedł do gablotki zobaczyć, czy nie przybyło jakieś nazwisko na liście. Kiedy miał już odchodzić, prawie wpadł na dziewczynę, która go obserwowała przed informatyką. A właściwie - nieznajoma sama wykombinowała taką sytuację, by go poznać. Wydawał się jej godny zainteresowania.
- Oj, sorki - zaczął Pablo - Nie zauważyłem.
- Nic nie szkodzi, to ja przepraszam - uśmiechnęła się dziewczyna - Straszna niezdara ze mnie. Jestem Wiktoria - wyciągnęła rękę w jego stronę. Chłopak od razu ją uścisnął.
- Jestem Pablo, miło mi.
Oboje stali i uśmiechali się do siebie. Pablo był tak podekscytowany tym spotkaniem, że nie wiedział, co powiedzieć. Zauważył, że Wiktoria miała ten sam problem.
- Ja cię trochę znam - zaczęła Wiktoria - podobno jesteś najlepszym matematykiem w szkole.
- Nie przesadzaj... - próbował zaprzeczyć Pablo, ale koleżanka uniosła dłoń i uśmiechnęła się.
- Zaraz się przekonamy, czy przesadzam. Ile wynosi liczba pi?
- Trzy przecinek czternaście piętnaście dziewięćdziesiąt dwa sześćdziesiąt pięć... - odpowiadał Pablo, bez zająkania, ale Wiktoria znowu mu przerwała.
- Tangens z dwudziestu trzech?
- Zero przecinek cztery dwa cztery cztery siedem...
- A pochodna funkcji iks do potęgi m-tej?
- M razy iks do potęgi m minus jeden - odparł Pablo z uśmiechem. Wiktoria już go nie pytała dalej. Te trzy odpowiedzi jej wystarczyły. Teraz odezwał się Pablo:
- A właściwie to jak długo interesujesz się matematyką? Myślałem, że dziewczyny wolą rozmawiać o modzie, o chłopakach i takie tam.
- Jak widać, należę do takich, jak ty. Tak od małego - odparła Wiktoria - Ja wręcz uwielbiam matmę. Do tego lubię też fizykę i informatykę...
- To tak, jak ja! - ucieszył się okularnik i znów się jej przyglądał, ale szybko przestał, bo uznał, że to idiotycznie wygląda z jego strony. Zamiast tego, zapytał:
- Masz numer?
- Jasne! - uradowana dziewczyna podała informatykowi numer telefonu, a on podał jej swój. Po chwili zadzwonił dzwonek na W-F, ale Pablo nie przejął się tym wcale. Pożegnał się z Wiktorią machając ręką, a potem ruszył w stronę sali gimnastycznej. I znowu nie zauważył, że wiewiórki przyglądały się całej tej scenie. Ruszyły więc za nim. Kiedy do dogoniły, Alvin się odezwał:
- Widzę, że znalazłeś sobie jakąś fankę.
Pablo popatrzył na Alvina ze spokojem.
- Właściwie, to ona pierwsza zaczęła. Wpadła na mnie niechcący i tak się zapoznaliśmy.
- Niezła jest - Alvin trącił Pabla łokciem - Całkiem do wzięcia.
- Jeśli chodzi ci o walory fizyczne - zaczął poważnie Pablo - to sobie lepiej daruj. Ja w dziedzinie dziewczynoznawstwa jestem totalnym lamerem*.
- A chcesz mieć heyah na policzku?! - krzyknęła niespodziewanie Brittany. Alvin i Pablo odwrócili się w jej stronę, ale wiewióretka rzuciła:
- Ty nie Pablo, ale Alvin!
- A za co zaś? - mruknął Alvin, chowając ręce do kieszeni bluzy - Za to, że mówię, że ona mogłaby być jego dziewczyną?
- Ty i tak się nie znasz, więc już nic nie mów! - krzyknęła oburzona Brittany i pomaszerowała szybkim tempem do szatni przed salą gimnastyczną. Żaneta i Eleonora zdążyły posłać Alvinowi groźne spojrzenie i również powędrowały do szatni. Alvin westchnął i przypomniał sobie o gościach, których przyjmą. Przynajmniej będzie o czym gadać. ***
*Lamer - osoba niekompetentna w danej dziedzinie; tym mianem zazwyczaj określa się osoby, które nie posługują się biegle komputerami, internetem i technologią.
*** Następnego dnia po szkole Alvin, Szymon, Teodor, Brittany, Żaneta i Eleonora pojechali z Davem na lotnisko, by odebrać zagranicznych gości. Byli tak podekscytowani, że omało Alvin nie wyleciał przez opuszczoną szybę w oknie samochodu. Na szczęście Szymon złapał go za bluzę w ostatniej chwili.
- Zachowuj się - syknął na brata.
- Spoko luz, nie bądź taki drętwy! - odpalił Alvin i stracił już nim zainteresowanie. Szymon tylko pokręcił głową i usiadł na swoim miejscu.
- Chodzące bezkulturewie - mruknął cicho Szymon, a Żaneta obok zachichotała. Po półgodzinie dojechali na miejsce. Dotarli do hali, skąd pasażerowie wychodzili z odprawy i unieśli przygotowane wcześniej kartki z imionami do góry (otrzymali poprzedniego dnia po szkole). Właściwie dużo osób z ich szkoły będzie gościło zagranicznych rówieśników. Alvin zdążył dostrzec tylko Gilberta, który też trzymał kartkę z imieniem. Po chwili do Alvina i jego braci przyszło dwóch chłopaków. Jeden był wzrostu Pabla z ciemnymi włosami, ułożonymi starannie na głowie, z zieloną koszulką i krótkimi czarnymi spodenkami. Niósł małą walizkę. Drugi zaś był trochę niższym blondynem o chudej sylwetce i ubrany podobnie, jak kolega, tyle że koszulka miała kolor czerwony i czarne spodenki. Oboje byli uśmiechnięci.
- Cześć - zaczął ciemnowłosy - Jestem Kuba, a to mój kolega Emil. Będziemy wam przeszkadzać do Halloweenu*.
- Cześć, ja jestem Alvin - wiewiór wyciągnął w ich stronę rękę, po czym wskazał na braci - A to moi bracia: Szymon w okularach i Teodor.
Podali sobie ręce.
- Znamy was, bo u nas w Polsce się dużo o was mówi - powiedział Emil.
- To super! - przyznał Teodor.
- Chodźcie, poznacie naszego tatę, a zarazem kompozytora naszych piosenek - powiedział Szymon.
- Nie mów! - zachwycił się Kuba - Czy to Dave Seville?
Wiewiórki przytaknęły głowami. Szymon zauważył, że wiewióretki witały się z dwiema reprezentantkami Włoch. Kuba i Emil nie mogli w to uwierzyć - będą mieszkali tydzień u boku najsławniejszych gwiazd muzyki. Doszli do opiekuna, a Kuba z Emilem dalej byli w szoku.
- D-dzień dobry - wydukali jednocześnie.
- Witajcie - przywitał ich Dave przez podanie ręki - Miło nam was gościć.
- A nam jeszcze milej - przyznał Kuba, ale zaraz powiódł wzrokiem po wiewióretkach, które już śmiały się z Włoszkami - Czy to wiewióretki?
- Tak - odparł Alvin, nawet nie zaglądając w ich stronę. Trochę się obraził na Brittany, ale w głębi duszy wiedział, że źle postąpił.
- Chodźcie do samochodu. Do naszego domu jest kawałek drogi.
- Super - przytaknęli Kuba z Emilem i niosąc swoje walizki, doszli do samochodu. Schowali do bagażnika i usadowili się z tyłu. Wiewiórki wiedziały, że ich koleżanki z nimi nie pojadą. Po chwili Dave wsiadł do samochodu i wyjechali z lotniska. ***
*Normalnie wiewiórki i inni bohaterowie mówią po angielsku, ale w powieści jest to nieistotne. Przyjmijmy, że przybyli goście będą konserwowali w języku angielskim.
*** Dojechali do domu po czterdziestu minutach, gdyż po drodze były nie małe korki. Chłopcy wysiedli z samochodu i otworzyli usta z podziwu - właśnie znajdowali się przed domem Seville'ów, który był naprawdę piękny, mimo, że był położony na przedmieściach. Był pomalowany na biało, miał kilka okien i nieduży, ale ładny ogród. Zaraz przy domu znajdował się garaż, z którego Dave właśnie wyszedł.
- I co, podoba się wam? - zapytał chłopaków, a oni szybko pokiwali głowami. Weszli do środka i już nie próbowali pokazywać szoku - wszystko im się bardzo podobało, łącznie z garażem. Przenieśli swoje walizki do pokoju obok pokoju wiewiórek. Kiedy skończyli rozpakowywać zawartość, Emil oznajmił:
- Ten dom jest mega fajny. Koledzy mi nie uwierzą, jak im opowiem.
- Olej ich - machnął ręką Kuba, leżąc na swoim łóżku - Alvin i ferajna będą fajniejszymi kumplami, niż te marudzące brzeszczoty.
- Masz rację - przytaknął Emil i również się położył. Po kilku sekundach już drzemali. Ta podróż naprawdę ich wykończyła. Dopiero wieczorem zjedli kolację z Davem i wiewiórkami, a po tym to na serio chciało się im spać. To dobrze, bo następnego dnia zagraniczni uczniowie mieli przyjść do szkoły. *** Następnego dnia Alvin, Szymon i Teodor rozmawiali i śmiali się z żartów Emila i Kuby. Widać, że się bardzo polubili. Brittany, Żaneta i Eleonora zaś rozmawiały z dwiema Włoszkami i widać było, że im tego bardzo brakowało. Nie zaglądały nawet na chłopaków. Gilbert rozmawiał zaś z Niemką, która nawet była ładna, o filmach. Jedynie Pablo siedział pod drzewem na przeciwko wejścia do szkoły i ich obserwował. Nie był obrażony, ani zły, po prostu uznał, że nie będzie im przeszkadzał. Po chwili, jak spod ziemi wyrosła Wiktoria i uśmiechnęła się do niego. Pablo odwzajemnił uśmiech.
- Co tu tak sam siedzisz? - zapytała, choć już znała odpowiedź.
- A tak sobie tu przesiaduję... - informatyk próbował ukryć zarumienienie, ale to nic z tego. Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. Pablo chciał coś powiedzieć, ale poczuł w tym momencie pustkę w głowie. Nie wiedział, o co ją zapytać. Fakt, była ładna, ale Pablo mógł tylko na nią patrzeć. Zrozumiał zaraz, że takie gapienie się oznacza frajerstwo. Wiktoria wyręczyła go i zapytała:
- Co robisz po szkole?
- Eee... - zaczął niezgrabnie Pablo, po czym się zreflektował - Szukam słabości w zabezpieczeniach sieci i konstruuję różne urządzenia elektroniczne. To mnie odstresowuje i pozwala uporządkować wiedzę. I oczywiście matematyka. A ty?
- To samo - pokiwała z uznaniem głową.
- Wybacz, że zapytam... - zaczął niepewnie Pablo - Ale czy jesteś odludkiem?
Pablo spodziewał się, że Wiktoria zmieni wyraz twarzy i zacznie po nim wrzeszczeć, lecz ku jemu zaskoczeniu, nic się takiego nie wydarzyło. Dziewczyna cały czas uśmiechała się.
- Można to tak nazwać. W tej szkole kujoni są traktowani, jak zło konieczne. A przecież jestem człowiekiem, jak każdy inny, tyle że mam swoje poglądy na pewne sprawy. To, że lubię naukę, to nie znaczy, że mam być z tego powodu ocięta od innych ludzi. Ale niestety tak jest...
- Miałem tak samo, dopóki nie spotkałem wiewiórek - odparł Pablo - I ciebie.
- Naprawdę? - zapytała Wiktoria, siadając obok niego - Kiedy pojawiłeś się w naszej szkole, to od razu wiedziałam, że muszę się z tobą zaznajomić. Ty jesteś inny, niż nawet najbardziej prześladowani kujoni. Ty załatwiasz wszystko mózgiem.
Pablo patrzył na Wiktorię zaskoczony.
- Skąd to wiesz? - zapytał.
- Potrafię określić charakter ludzi - wyjaśniła Wiktoria - I wtedy wiem, komu mogę zaufać, a od kogo lepiej trzymać się z daleka.
Pablo pokiwał głową ze szczerym uznaniem.
- Muszę iść, bo za chwilę jest dzwonek - oznajmiła, wstając. Pablo też wstał - Będziemy siedzieć w klasie cały czas, bo mamy jakieś testy.
- To powodzenia - powiedział Pablo i zapytał: - Aha, nie masz może ochoty wpaść dzisiaj do mnie? Może zbudowalibyśmy coś razem?
- Jasne. To do zobaczenia po ósmej lekcji przy wejściu do szkoły - odparła Wiktoria, pocałowała Pabla w policzek i pobiegła do szkoły. Ten stanął jak wryty. Dotknął lekko policzka i po raz pierwszy, odkąd się tu przeprowadził, uśmiechnął się szczerze. Bez pośpiechu wszedł do szkoły i poszedł do sali językowej. *** Gdzieś po trzeciej lekcji dyrektor Jonathan Levy zorganizował apel szkolny z okazji przyjęcia zagranicznych uczniów. Szkolne korytarze były udekorowane różnymi serpentynami, jakimiś anglojęzycznymi powitaniami i innymi rzeczami. Tylko trzy klasy przyjmowały uczniów, więc to był również dla nich apel. Przeszli wszyscy do sali gimnastycznej. Kiedy wszyscy usadowili się na trybunach, dyrektor donośnie zaczął mówić:
- Witam najmocniej naszych zagranicznych gości, którzy się starali, aby tu dotrzeć. Jestem dyrektor Jonathan Levy i mam zaszczyt zarządzać tą placówką oświatową...
- On będzie nawijał o tej szkole przez parę minut - wyjaśnił kolegom Alvin - Więc, jak nie rozumiecie jakiegoś słowa, to się nie przejmujcie. On taki jest i tyle.
- Spoko - przytaknęli Kuba z Emilem. Monotonna wypowiedź dyrektora trwała jakieś dwadzieścia minut, po czym oznajmił:
- A teraz zapraszam na środek wszystkich zagranicznych gości - i odsunął się od mikrofonu. W sali trwało małe zamieszanie, ale wywołani goście zaczęli podchodzić na sam środek sali. W sumie zebrało się ich aż dwunastu. Dyrektor podszedł do pierwszego ucznia, który pochodził ze Szwecji i zaczął mu tłumaczyć, co mają robić. A chodziło o to, by opowiedzieli zebranym klasom o sobie. Szwed pokiwał głową, po czym zaczął przekazywać innym na ucho płynnie po angielsku:
- Opowiadajcie o sobie. Byle nie dużo, bo nie chce mi się tu stać.
Rówieśnicy pokiwali głowami. Ich miny również świadczyły o tym, że chcieliby jak najszybciej opuścić salę gimnastyczną, albo i w ogóle szkołę. Każdy z nich opowiadał po krótce o sobie i trwało to ponad dziesięć minut. Dyrektor i zebrani nauczyciele (nie wszyscy, bo niektórzy byli na testach) kiwali głowami, że rozumieją. Kiedy skończyli, dyrektor podszedł do nich i powiedział:
- Dziękuję wam, możecie z klasami wracać na lekcję.
Wyjście ze sali gimnastycznej okazało się sprawniejsze i szybsze, niż wchodzenie do niej. Dyrektor znowu westchnął z zawodu, kiedy został sam.
- Kiedy ja zacznę nie przynudzać... - i ze sromotną miną opuścił salę. *** Na geografii pani Boston wykorzystała okazję, by zaprosić zagranicznych uczniów, żeby opowiedzieli o swoim kraju. Emil i Kuba wskazywały na dziewczyny (a te Włoszki to Sabina i Amadea), by poszły pierwsze. Niechętnie wstały, ale podeszły do tablicy, na której wisiała mapa Europy. Wyższa brunetka, Sabina, pokazała na mapie Włochy i zaczęła opowiadać:
- Włochy to kraj, z którego przybyłyśmy. Stolicą jest oczywiście Rzym - wskazała stolicę i mówiła dalej - W naszym kraju jest naprawdę cudownie, posiadamy jedną z najlepszych restauracji w Europie. Poza tym, warto zwiedzić kilka zabytków, jak Krzywa Wieża, albo Koloseum. Pogoda jest cały czas ładna, więc to by było chyba tyle...
Amadea tylko przytakiwała głową. Widocznie nie miała ochoty mówić. Albo się wstydziła.
- Dziękujemy Sabina - odparła pani Boston - A teraz zapraszam...
Nie musiała dokańczać, bo Polacy już skierowali się do tablicy. Przyjęli miny znanych profesjonalistów, którzy nie przyjechali na wymianę szkolną, a po to, by zaproponować pobyt w Polsce. Kuba uśmiechnął się i zaczął mówić:
- Ja i mój kolega Emil - wskazał kolegę obok - przyjechaliśmy z Polski - popukał trzy razy w narysowaną Polskę - To cudowny kraj. Tam żyje około trzydziestu ośmiu milionów Polaków. Stolicą jest Warszawa i stamtąd pochodzimy. Piękne miasto.
- O tak - przytaknął Emil - Jak będziecie kiedyś w Warszawie, to koniecznie zwiedźcie Pałac Kultury i Nauki - superowy jest stamtąd widok. Pogoda zmienna jest, więc niczego nie powiemy o zawartości cumulusów w ciągu dnia - klasa zachichotała, ale nauczycielka uciszyła ich sykiem - I naprawdę warto przyjechać.
Klasa mimo wszystko była zaciekawiona opowiadaniami rówieśników. To była może jedna z najciekawszych lekcji geografii w ciągu całego miesiąca. Nikt nie gadał, ani nie stroił głupich min w stronę geograficzki. *** Po szkole chłopaki przyszli do domu i od razu zauważyli kartkę. Alvin wziął ją do ręki i pokazał reszcie, by przeczytała. To Dave zostawił im wiadomość. A było na niej napisane: "Wybaczcie, ale mam pilne spotkanie z dyrektorem studia nagrań i wrócę późno. Obiad musicie sobie sami zrobić. Będę w domu prawdopodobnie o dwudziestej. Bądźcie grzeczni i nie wpuszczajcie obcych. Pozdrawiam - Dave." - Czy musi nas traktować, jak dzieci? - zapytał zrezygnowany Alvin.
- Dba o nas - powiedział poważnym tonem Szymon, dając Alvinowi do zrozumienia, że temat zakończony - Chodźcie do kuchni, coś ugotujemy.
- Super! - ucieszyli się chłopcy z Polski - Chętnie wam pomożemy.
- Co trzy pary rąk, to nie jedna! - uśmiechnął się Szymon i wszyscy skierowali się do kuchni.
Kiedy wszyscy znaleźli się w kuchni, Teodor powiedział:
- Ale zostawmy coś Dave'owi. Ucieszy się.
Szymon przytaknął głową. Przynajmniej w Teodorze miał jakąś nadzieję. Alvin natomiast wziął Teodora i poszli grać na konsoli. Szymon przygotował składniki. Odwrócił się do Kuby i Emila i zapytał:
- Pomidorowa?
- Może być - i od tego momentu cała trójka zabrała się za gotowanie pysznej zupy pomidorowej. Przynajmniej zrobią Dave'owi niespodziankę. *** Brittany, Żaneta i Eleonora rozmawiały zawzięcie z Sabiną i Amadeą o ciuchach. No tak, znowu były z nimi w galerii handlowej i właśnie przebywały w modnym sklepie z ciuchami. Wybór był ogromny. Dziewczyny przymierzały wszystko, co się dało. Włoszki były naprawdę zachwycone.
- Mogłabym tu siedzieć godzinami - powiedziała Amadea - Tyle tu markowych ciuchów.
- I nie takie drogie, jak u nas - przyznała Sabina.
- Przebierajcie się - odparła Brittany - ponieważ musicie poznać naszą kuchnię.
- Hamburgerów się już najadłyśmy - Sabina pokręciła głową. Brittany przewróciła oczami, wzięła Sabinę za rękę i poprowadziła ją do wyjścia. Siostry i Amadea dołączyły do nich przed wejściem do sklepu. Wiewióretka wskazała elegancką restaurację po przeciwnej stronie ulicy.
- Tam będziemy jeść. Ale nie hamburgery - przyznała Żaneta i cała piątka zaczęła się śmiać. Pomaszerowały do restauracji, a po dwóch godzinach szły spacerkiem w stronę domu wiewióretek. Były już padniętę tym chodzeniem. A na następny dzień miał być test z fizyki... *** W domu Pabla też trwała przyjemna atmosfera. Właśnie razem z Wiktorią skończyli lutować elektroniczne elementy na płytce drukowanej. Kiedy odłożyli narzędzia, Pablo pokiwał głową z uznaniem.
- Nie wiedziałem, że umiesz lutować.
- Lutowanie jest proste - odparła uśmiechnięta Wiktoria - A co to będzie?
- Płyta główna all-in-one - powiedział dumnie Pablo i oboje się zaśmiali. Pablo był pod wielkim wrażeniem jej umiejętności. Potrafiła posługiwać się elektroniką, matematyką i fizyką. Z informatyki tylko umie wykonywać pewne rzeczy na komputerze, zaś w dziedzinie internetu i programowania prym wiódł Pablo. Patrzyli na siebie dłuższą chwilę, po czym dziewczyna spojrzała na zegarek - dochodziła dziewiętnasta i trzeba było się zbierać.
- Muszę iść. Rodzice będą się o mnie martwić.
- Odprowadzić cię? - zapytał informatyk.
- Nie trzeba. To do jutra - Wiktoria pożegnała kolegę całusem w policzek, po czym powędrowała alejką w stronę centrum. Pablo chwilę odprowadzał ją wzrokiem, potem uśmiechnął się i powiedział:
- Ależ ja mam szczęście...
I wszedł do domu, by posprzątać stanowisko pracy i iść do łóżka. Dalsza część przygód wiewiórek i ich zagranicznych gości już za niedługo. Bądźcie cierpliwi :)